MIKASZÓWKA I

Czas trwania: 26 dni (lipiec/sierpień 1988)
Obrzędowość: Indianie

UWAGA! Brak jakichkolwiek materiałów źródłowych, przytoczone zdarzenia nie są w porządku chronologicznym.

O obozie dowiedziałem się od zastępowego, którym był Daniel Kwiatkowski. Nasz zastęp "Strzelcy" składał się z Piotra Dębińskiego, Artura Jastrzębskiego, Norberta Okraszewskiego "Kraszan", Piotra Kozłowskiego, Roberta Humela i mnie. Daniel pokazał nam na mapie gdzie jest Mikaszówka i mówił coś o tym, że będziemy Indianami z Północnej Dakoty.

Na ten obóz jechałem z pewną dozą nieśmiałości. Szybko na miejscu okazało się, że nie ma czego się obawiać, bo tu są sami swoi. Z podróży pamiętam ostatni etap, przy zakręcie do obozu (na 54 słupie) zrobiono szlaban i ludzie z kwaterki zebrali haracz w postaci słodyczy. Zaraz potem z bagażnika wyrzucono na drogę bagaże. Ci nieliczni szczęśliwcy, a wśród nich ja musiałem wdziać plecak na plecy i z dużym naręczem chrustu zebranym po drodze musiałem dymać do kuchni. Obóz wtedy różnił się nieco od pozostałych rozstawieniem namiotów. Wszystkie namioty obozu były po lewej stronie drogi, tworzyły krąg. Bramę stanowiła wartownia ze szlabanem, nam młodszym raczej nie pozwalano na niej siedzieć. Ci nieliczni szczęśliwcy, którzy pełnili wartę dzienną na górze, mogli za pomocą sznurka podciągać szlaban do góry. Po prawej stronie zaraz przy ścianie lasu była rozstawiona kolonijka zuchowa. Warto podać, że w obozie głównym utworzony był pełny krąg namiotowy, w którym namioty miała jeszcze drużyna 334 i goście (Jacek od owadów). Sama kuchnia i stołówka znajdowały się na końcu cypla na polu pod ścianą z krzaków. Wtedy wodę do kuchni nosiło się jeszcze wiadrami. Sama binduga była czynna i spławiano z niej drewno, więc co jakiś czas po drodze przemykały ciężarówki z drewnem (Stary 266 i Tatry z krótkim przodem) pokrywając wszystko warstwą pyłu. Pewną innowacją było to, że codziennie po 15:00 obóz chodził na paluszkach, bo Agata Pytlak miała czas na drzemkę. Jej mała dycha znajdowała się w kręgu namiotowym. Za nią wśród drzew był namiot Piguły i stół do mini-bilarda. Zgrupowanie składało się z 3 dyszek i stało tam gdzie zwykle. Magazynierem i zaopatrzeniowcem był pan Wałaszewski, który jeździł Skodą.

Z takich ciekawostek to pamiętam, że Piguła była z Gdyni. Pionierka to był taki czas, gdzie budowano różne urządzenia namiotowe. Kombajn w naszym namiocie postawili Daniel i Dębiu. Była to dość rewelacyjna konstrukcja, dziś nazywana standardem. Rozplanowana była na planie prostokąta. Na górze były prycze, na spodzie półki. Nasze kangury wisiały po bokach. Z ciekawszych konstrukcji pamiętam, że w namiocie Komanczów ("Moszczu" - Marcin Moszczyński, Piotr Tomaszkiewicz, "Juras", "Junior" - brat "Seniora") był kombajn na planie podkowy, bardzo niesymetryczny. W namiocie "Kropy"¹ (Tomek Bakalarski, Kacper Szklarski, Michał Krajka, Michał Kochanowski, Krzysztof Luciak, Adam Lewandowski, Cezary Korzeniak) stały dwa rzędy pięknych prycz po bokach namiotu. Rzeczy swoje trzymali w drugim namiocie. Warto podać, że wtedy sprzęt pionierski posiadał każdy zastęp i na kombajnie było miejsce, gdzie sprzęt ten wisiał w porządku. Faktem jest, że gdy potrzebne były obcęgi to szło się do namiotu obok, końcówkę tych "pożyczonych" obcęg maczało się w odpowiedniej farbie i już były nasze. Komenda obozu, w której mieszkali Paweł i Marcin Bartosiewiczowie, później jeszcze "Czubek" (Mariusz Kurowski) to był istny bunkier. Prycze i półki dość masywne, pod pryczami, które były na górze, podwieszony był na łańcuchach stół.
Pamiętam z pionierki np. to, że piłą ramową posługiwać się, nauczył mnie Piotrek Tomaszkiewicz i tak cieliśmy żerdki krzycząc radośnie "ADA-UP". Wieczorem wkopywałem z Robertem Humelem kabel telefoniczny pod okiem Jacka (od owadów), który co jakiś czas pokazywał nam różne okazy pająków, nawet daleką krewną "czarnej wdowy". Pamiętam, że kopaliśmy na słońcu, dostałem lekkiego udaru, więc sporą część pracy przeleżałem w izolatce łykając witaminę "Ce". Potem Posłano mnie do kuchni. Tam mieliśmy pozmywać po kolacji, wtedy jeszcze zmywaliśmy w kanale. Faktem jest, że fajnie pływało się w pięćdziesiątce. Ja dostałem do czyszczenia patelnię. Za pomocą cegły i piasku doprowadziłem ją do stanu wręcz "nowości". Do dziś nie zapomnę miny Daniela, który popatrzył się na mnie i na patelnię. Coś powiedział. Patelnia wisiała na honorowym miejscu, nieużywana do dnia następnego. Od tamtego dnia nikt nie kwestionował umytych przeze mnie garów. W nagrodę byłem puszczony do obozu. Pierwszej nocy nasz zastęp miał mieć wartę. Dostaliśmy ją tylko dlatego, że bardzo tego chcieli Artur i Kraszan. Wszyscy inni przyklasnęli, "nie ma sprawy" - mówili. Najpierw stali Daniel i Dębiu, potem Artur i "Kraszan", potem Humel i Kozłowski i potem ja sam, bo na tym obozie, zresztą jak i na następnych zawsze ustawiałem się tak by stać nad ranem, ale za to stałem sam. Tej nocy obudziłem się sam o świcie, wszyscy spali. Nikt mnie nie obudził na wartę. Wstałem i obudziłem Dębika, a on stwierdził, że jak mnie nikt nie obudził to mam iść spać dalej. Rano odbyliśmy poważną rozmowę z druhem Jarkiem. Cały dzień stawialiśmy żeńską latrynę. Kiedyś latrynę stawiało się zupełnie inaczej niż dziś, nad dołem była rama, do siedzenia zainstalowane były dwie żerdki i trzecia służyła jako oparcie. Konstrukcja ta była o tyle fajna, że każdy mógł siedzieć tam gdzie chciał, rozpierać się wygodnie o oparcie. Dla rozrywki można było się przesuwać po całej szerokości latryny i celować w żuczki... Do takiej latryny szło się z przyjemnością, a nie to co dziś - jakieś klitki z mizernymi dołami, plastikową deską lub konstrukcja autorstwa niejakiego Marcina B. (możliwe, że ją jakoś tylko ustawił) z roku 1996, w której załatwiano się w pozycji leżącej.Takie stare latryny miały tylko dach (przód) z plandeki lub resztki "dychy". Boki zasłonięte gałęziami świerków, jałowców i sosny. Latryna, którą postawiliśmy w jeden dzień napawała nas dumą. Wracając do namiotu zostaliśmy minięci przez "oddział" testujący - dh Ewę, dwie dh Schwarc i jeszcze dwie druhenki. Nie zdążyliśmy dojść do namiotu, gdy z lasu doleciał nas trzask łamanych żerdek i wrzask wyżej wymienionych. Tego typu naprawy gwarancyjne robiliśmy przez tydzień, aż w końcu określiliśmy limit ciężaru tylko na jedną jedyną druhenkę.

W ogóle na pionierce wyszła ciekawa kwestia pozyskiwania żerdzi. Za namiotami stała pryzma z żerdkami o mniej więcej 1,5m długości. Sam osobiście zdrapywałem z takiej stempelek, bo pasowała akurat do kombajnu. Dłuższe drzewka zcinało się po prostu w lesie, tak aby nikt nie widział. W świeży pień wcierało się ziemię i pień wyglądał jak stary... Dwóch delikwentów z zastępu "Komanczów" zcięło drzewko na wysokości 1m i maskując je położyli na wierzch kępę mchu. Z tego okresu pochodzi nisza, która jest w ścianie lasu po prawej stronie bindugi. Tam dość intensywnie "przerzedzaliśmy" las...

Naszym oboźnym był Paweł Bartosiewicz. Miał on tą szczególną wadę, że jak gwizdał przygotowanie do czegoś czas 10 minut, to te coś było gwizdane już po 3 minutach. Nikt nie był w stanie tego zakwestionować. W czasie sprawdzania porządków, przez namioty przetaczało się małe "tornado" i szczęśliwi byli ci, którzy nie musieli włazić na drzewa po rzeczy lub znaleźli buty już po trzech dniach penetrowania sektorów lasu za namiotami. Pamiętam, że któregoś dnia, co zresztą często się zdarzało, takie przygotowanie było odgwizdane w środku dnia, chyba zaraz po ciszy poobiedniej. Oboźny jak zwykle po dwóch minutach przystąpił do pacyfikacji obozu. To był pierwszy raz kiedy w naszym namiocie nic absolutnie nie poleciało, za to namiot dziewczyn obok komendy przypominał miejsce, jakby odbyła się tam szarża ciężkiej kawalerii. Większość dziewczyn się popłakała. Do akcji wkroczyła Piguła, która wparowała do komendy i zrównała ją z ziemią. Tak się złożyło, że widziała wcześniej namiot dziewczyn i według niej (a była ona starą harcerką) był tam porządek. W odpowiedzi na jej poczynania Czubek i Paweł Bartosiewicz w kulturalny sposób zaczęli wynosić różne rzeczy z izolatki poczynając od kanadyjki. Skończyło się na śmiechu, ale represje nie zmalały.

A propos osoby Czubka, to wiąże się z nim fakt, że przyjechał na obóz z lekkim opóźnieniem, bo był na jakimś "OHPie". Trasę z Augustowa do Mikaszówki przebył piechotą w osiem godzin w nocy. I tego dnia, aż do obiadu musieliśmy siedzieć cicho, by wypoczął. W komendzie mieszkał też Marcin Bartosiewicz. Prowadził on tzw. "Teleekspress". Codziennie o 17:15 były podawane informacje obozowe i nie tylko. Jako prezenterki miał Agnieszkę Szydłowską, Ulę Kwiatkowską, Magdę Buchało i chyba "Maleństwo". W każdym programie był ktoś kto śpiewał. Ja też trafiłem do teledysku, kiedy to jako "Cichy grajek" w ciemnych okularach kiwałem się jak "Stiwi Łonder" z gitarą w ręku nie wydając z siebie dźwięku. Pamiętam, że było to dzień po nocy, w której Luciu dostał krzyż. W Teleekspressie była podana w sekundach ilość czasu luciowego biszkoptowania (ponad 3 lata). Rekord ten został potem pobity przez małego Albina... Wtedy jeszcze istniały śmieszne limity na zdobycie krzyża (14 miesięcy). Tuż przed obozem poznałem nowy sposób na ten limit. Piotrek Tomaszkiewicz po prostu wystąpił z harcerstwa na miesiąc. Wstępując miał już nowy (14 miesięcy). Właśnie Piotrek na I Mikaszówce prowadził kronikę, miał nawet dostać sprawność kronikarza, jakby coś tam spełnił, ale on stwierdził, że nie chce, bo i tak po obozie wyjeżdża na stałe do Berlina (faktycznie pojechał ...). W komendzie mieszkał jeszcze kot. Było to małe ślepe kociątko, które zostało znalezione w lesie jeszcze na kwaterce. Mieszkało sobie w dużym tekturowym pudle. Karmione było mlekiem z małej strzykawki. Czasem dostawaliśmy kociątko do opieki. Kociak ten zawsze rano był znajdowany w czyimś bucie (najczęściej Czubka). Do dziś Mikaszówka - bo tak się zwie kotka, ma tajemnicze upodobanie do butów, "skubana" nie daje się pogłaskać (jest pół dzika). Mieszka sobie u Marcina B. w domu. Do Teleekspressu trafiłem jeszcze raz pod rubryką "Złota trzcina", a było to w dzień odwiedzin rodziców. Stałem właśnie na placu apelowym, gdy przez bramę weszli moi rodzice, a mama załamała ręce i na cały obóz wypowiedziała sentencję "Jezu jakiś ty brudny". Powiedzenie to trafiło do kanonu obok innego, które parę lat wcześniej wypowiedział inny harcerz na widok swojej ciotki - "A ty tu czego?". Z wizyty rodziców pamiętam wielką czerwoną miskę. Tak skoro już jesteśmy przy temacie czystości, to gdy przyjechał "Sanepid", to pierwsza w las poszła menażka Kraszana, której nawet mrówki nie chciały tknąć. Kraszan zresztą był specyficzną osobą. Choć miał dużo ubrań ze sobą, cały obóz przechodził w jednym komplecie, nawet nie rozbierał się do snu. To, że zdejmował czasem czeską szeleszczącą kangurkę, jak kładł się spać, było spowodowane naszą argumentacją siły. Bo do szału nas doprowadzał delikatny szelest z kanadyjki obok. Z ubraniem wiąże się fakt osoby Roberta Humela, któremu mama nawet na naszkach wymazała markerem "RH". Wyglądało, to przezabawnie i śmiesznie. Robert Humel - barwna postać obozu - przeszedł do historii z paru powodów:

1. Przez cały czas trwania obozu wydawał on swoje numery "Kundla Dworskiego". Fakt, że były one tendencyjne w porównaniu z oryginałem i nikt ich nie czytał, wcale nie zrażał młodego twórcy.
2. Robert wraz z Arturem napyskowali Annie Kurowskiej. Dostali karniaka. Artur jakiś standard, a Humel zbierał wiórki w drewutni po nocy. Potem Anka im wybaczyła i znów przychodziła grać nam kołysanki ("Stój kto idzie, to ja mały miś pluszowy").
3. Robert źle znosił podróż autobusem. Siedział koło mnie i gdzieś za Warszawą zrobił zrzut w sweter, który trzymał na kolanach. Sweter ten nadawał zapach w naszym namiocie do momentu, aż go nie wyrzuciliśmy w połowie obozu do kosza...
4. Na rajdzie w Gibach jedliśmy obiad w restauracji. Robert siedział tyłem do sali . Oszukując, że jakoby Madzia całowała się z Jackiem, pokazywaliśmy palcem, Humel odwracał się z pytanie "Gdzie?". W tym czasie wsypywano mu sól do kefiru. Żeby było śmieszniej on wziął i stłukł. Więc z drugim kefirem musieliśmy powtórzyć ten sam manewr i o dziwo udało się...

Pewnego dnia obóz obiegła wieść, że Czubek miał problemy z WOPem. Zuchy były właśnie na wycieczce. W Kudrynkach zostali wylegitymowani przez smutnego pana w mundurze. Tu muszę odnotować, że z perspektywy lat WOP zrobił duże postępy. W 1988 r. pan miał rower. Parę lat później widziano żołnierza WOP na W-S-Ce w kasku typu "Orzech" na głowie, a 2 maja 1997 r. mnie, Nowego oraz Dankę wylegitymowano z białego Landrovera typu "DEFENDER 1.1".

Pewnego dnia gdy Czacza stał na warcie, stał na wartowni, nagle z lasu wytoczył się buldożer, zaparkował z "piskiem gum" pół metra od bramy. Czacza już przekładał nogi przez poręcz w celu szybkiej ewakuacji - chciał żyć. Z szoferki wyskoczył pan w lekkim stanie nieważkości. Po krótkiej rozmowie, odpalił swego grata i zawracając "na raz" zygzakiem pomknął w las. Ślady gum było jeszcze długo widać na boisku do nogi² . Niedługo po nim na bindugę wtoczył się na "Ukrainie" (zygzakiem) leśniczy. Pytał się o buldożera, bo gdzieś im wsiąkł. Tym razem rozmawiał z nim Kraszan. Norbert nie omieszkał zaprosić gościa na kiełbaski, które miały być na kolację. Pan podziękował i zakosami na "Ukrainie" pomknął w las. Kiełbaski były całkiem, całkiem. Potem okazało się, że kolonijka zuchowa leży zatruta. Podobno maczał w tym palce Czubek... Co oznacza zbiorowe zatrucie pokarmowe przetestowałem na sobie jeszcze tej nocy podczas warty. Około 5 rano kazano mi obudzić Ankę Kurowską, aby zaaplikowała zuchom lekarstwa. Gdy już znalazłem druhnę zdałem sobie sprawę, że stoję po kostki w jakimś płynie. Podłoga w namiotach w kolonijce wyłożona była plandekami, większość zuchów spała z głowami przechylonymi przez krawędzie kanadyjek i językami na wierzchu... Zgadnijcie w co wdepnąłem?

Z obozu w Mikaszówce pamiętam dwa kominki. Na jednym z nich mowa była o Powstaniu Warszawskim. Chłopaki mówili fajne wiersze, ale im nie szło... Drugi kominek prowadził druh Jarek. Opowiadana tam była historia obozów i drużyny 99 WDH. Nigdy później nie było takiego kominka, a mnie osobiście się on bardzo podobał. Niewiele pamiętam z olimpiady. Wiem, że ochotniczo zgłosiłem się do turnieju szachowego. Uległem w półfinale Jackowi od pająków. Jednym z kluczowych wydarzeń była Noc Duchów. Wieczorem widziałem jak Czychu saperką przekopuje boisko do nogi. Potem jak wdepnąłem w taki dołek wiedziałem do czego służy... Obudzono mnie w nocy. Wyszedłem zaraz po Humelu, którego spotkałem przed ścianą lasu. Odtąd szedł ze mną co chwila łapiąc mnie za rękę. Cała trasa przebiegała po drodze na "Chrustową Polanę", potem lasem i wracała do obozu. Szło się od świeczki do świeczki. Było to tak zrobione, że poświata światła oślepiała spacerowiczów, tak że nie widzieli nic w mroku. Na samym wejściu do lasu ktoś zrzucił na nas koc i zgasło nam światło. Daliśmy długą do przodu. Nie byliśmy niepokojeni przez dzika, ale Kraszan zebrał za nas podwójną dawkę... Na chrustowej pośrodku rosło samotne drzewo, z którego ktoś zwisał. W rogu stało trzech kolesi w maskach P-gaz³ i kiwało jakąś latarnią . Po przekątnej chrustowej stał tabun dziewczyn bojących się przejść. Ominęliśmy kolesi łukiem i wycięliśmy wióra w las. Przechodząc przez okop Robert i Czychu łapali nas za nogi. W końcu wyszliśmy z lasu na środek jakiegoś obozu i przeżyliśmy chwilę grozy. Gdzie jesteśmy? Potem okazało się, że jest to kolonijka zuchowa. Zaraz potem z lasu dobiegł nas straszliwy wrzask. Dziewczyny widząc nas, że jednak przeszliśmy przez chrustową, pod wodzą panien Szwarc przeszły do szarży, a wrzask wydali Robert i Czychu zdeptanie na punkcie. Miłym akcentem okazał się fakt, że autorzy Nocy Duchów nie są w stanie odtworzyć w dzień trasy. Świeczki na trasie stały na dekielkach i żeby nie było za prosto nie odnaleziono wszystkich pożyczonych dekielków...

Obrzędowością na obozie byli Indianie. Na samym początku obozu większość zastępów doszło do porozumienia i wszyscy byliśmy Indianami z Dakoty. Jeden zastęp się wyłamał i byli Komanczami (zastęp Moszcza). Miało to swoje następstwa, w tym, że w czasie kręcenia filmu o Indianach - grali czarne charaktery. A podczas Chatek wszyscy Indianie z Dakoty "spacyfikowali" chatkę Komanczów⁴.Nasza chatka znajdowała się najdalej ze wszystkich. Maszerowaliśmy z materacami wzdłuż kanału jakieś pół godziny. Chatka nasza była na wzgórzu. Mieliśmy wolną rękę co do chatek, więc Daniel z Dębikiem mieli porządny szałas, natomiast my rozłożyliśmy się pod świerkami robiąc sobie prowizoryczne altanki z chrustu. To nic, że przez środek materaca maszerowały sobie duże czerwone mrówki. Koło obiadu nasze chatki odwiedził dh Jarek z panem Wałaszewskim. Coś tam poszeptali z Danielem i w efekcie do wieczora dobudowywaliśmy swoje szałasy do szałasu Daniela. Nasza chatka miała trzy wejścia do trzech części - Daniela i Dębia; Artura i Kraszana; mojej, Humela i Kozłowskiego. Z chatek pamiętam fakt, że zuchy też miały takie jednodniowe chatki i wszyscy starsi chłopcy rozlokowali się w pobliżu chatki Marty Kochanowskiej, w rejonie słupów 49-51. Z większych wypraw poza obóz pamiętam rajd trzydniowy. Byłem w grupie z dh Jarkiem i po drodze zwiedziliśmy Sejny i Giby. W Sejnach kupiłem czekoladę, ale rozpuściła mnie się po drodze, więc przed Gibami wylizaliśmy ją z chłopakami. W Gibach nocowaliśmy w jakimś obozie harcerskim. Na pytanie gdzie jest męska latryna wartownik pokazał, "tam, tam, tam i tam", różne kierunki świata, na pytanie, a gdzie jest żeńska, odpowiedział, że podobnie. Pamiętam, że wieczór przesiedziałem w oszklonym baraku w towarzystwie starszych harcerz m.in. Czycha. Inną wyprawą była wycieczka statkiem po Kanale Augustowskim. Startowaliśmy z Sosnówki i kończyliśmy w Augustowie. Wyjazd był dla chętnych. Pogoda była nieszczególna, bo gdy siedzieliśmy na górze to padał deszcz, a gdy byliśmy na dole to świeciło słońce. W czasie wycieczki pamiętam fakt, że któraś starsza druhna przysnęła z głową na stole. Przedsiębiorczy chłopcy zebrali wszystkie butelki po orenżadzie i obstawili stół. Ktoś zrobił zdjęcie, ale nigdy go nie widziałem⁵ . Z Augustowa wróciliśmy PKSem do Mikaszówki. Z większych rozrywek obozowych było palenie pod parnikami, tak że ogień szedł z komina czasem i na metr. Pamiętam wizytację z Chorągwi na górze, podczas gdy my na dole udawaliśmy, że to naturalne, że parnik wyrzuca ogień z komina. Wizytacja była dlatego, że byliśmy najciekawszą drużyną w Hufcu i na obóz pojechało ponad 120 osób. Tego lata w lesie było dużo jagód i poziomek, którymi zażeraliśmy się bez przerwy. Na jednym z takich wypadów zgubiłem finkę. Gdy nadszedł czas repionierki dość szybko rozebraliśmy urządzenia namiotowe, choć pamiętam refleksję, że szkoda, że już koniec. Namioty mieliśmy zostawić na miejscu innej drużynie, która ustawiła je na kształt lokomotywy, pamiętam, że było pełne niezadowolenie ze stanu w jakim wróciły i nigdy już więcej nie pożyczyliśmy swojego sprzętu innej, zupełnie obcej drużynie⁶ . Tuż przed wyjazdem gdy na bindudze stał już autokar większość młodszych, w tym i ja, maskowaliśmy na akord miejsce po męskiej latrynie. Na tym obozie było też zupełnie inaczej uczone współzawodnictwo. Każdy zastęp dostawał żółte paciorki, które mógł w komendzie wymienić na lizaki. Działo się to na ciszy poobiedniej, a zaraz po niej były sprawdzane porządki. Faktem jest, że kurs paciorka wzrósł w stosunku do ceny lizaka pod koniec obozu gdy okazało się, że są nadwyżki... Nigdy potem nie powtórzono podobnego mechanizmu współzawodnictwa. Obóz z 88 roku wspominam jako jeden z najlepszych obozów, może przez wzgląd na to, że byłem tam pierwszy raz, może dlatego, że były to inne czasy i inni ludzie, a może dlatego, że plany pracy obozu były potem po prostu powielane i organizatorom nie przychodziło nic do głowy. Dziś z perspektywy czasu jestem rodzicom wdzięczny, że wysłali mnie na ten obóz.

P.S. Paweł Czyszek zdobywał trzy pióra. Podczas próby milczka, podczas kąpieli zanurkował. Gdy się wynurzył Czubek zapytał się: "Czychu jaka woda?", "Dobra" - odpowiedział Czychu. Po tym wydarzeniu Czychu miał żal do Czubka⁷ ...

UWAGI :
1. Szczupły materiał histograficzny nadal nie pozwala w części ustalić chronologii zdarzeń.
2. Przed obozem odbyła się kolonijka zuchowa, a równocześnie z nią kwaterka.

Następny Obóz