Droga do Kudrynek

Mapka trasyPo obu stronach drogi mijamy bory mieszane. Teren podnosi się lekko; pojawiają się zbiorowiska borów sosnowych. W drzewostanie dominuje sosna zwyczajna, a domieszkę stanowią: świerk, brzoza i dąb szypułkowy. W warstwie krzewów widzimy jarzębinę, jałowiec, kruszynę oraz samosiewy brzozy, świerka i dębu. Warstwa runa boru sosnowego nie jest bogata, spotkać w niej możemy przede wszystkim: wrzos, borówkę brusznicę i czernicę, kostrzewę owczą, pszeńca zwyczajnego; wśród mchów dominują: widłoząb falisty, rokietnik pospolity, płonnik jałowcowaty i zwyczajny, gajnik lśniący. Mijamy skrzyżowanie dróg - w prawo odchodzi droga w kierunku Gruszek1 , a w lewo do bindugi Lelak2. Przy tablicy opisującej bór sosnowy uważny obserwator może odnaleźć chronionego pomocnika baldaszkowego oraz bezzieleniową roślinę - korzeniówkę żyjącą na korzeniach sosny.

Można spotkać tu mrówkolwy (ich larwy żyją w piaskowych dołach chwytając mrówki). Możemy wejść w głąb boru, aby poszukać wymienionych obiektów, a następnie wracamy na drogę. Idąc dalej, zwracamy uwagę na zmurszałe pnie porośnięte porostami (kilka gatunków chrobotków - warto zwrócić uwagę na przedziwne formy plechy - oraz pospolita pustułka pęcherzykowata). Bór sosnowy ciągnie się jeszcze kilkadziesiąt metrów, ale już niedługo, w obniżeniu przechodzi w las liściasty, w którym dominują graby i leszczyny. Jest to znak, że zbliżamy się do doliny Pieciówki. W lesie po prawej stronie drogi występują chronione rośliny: wawrzynek wilczełyko i lilia złotogłów.

Teraz droga prowadzi lekko w dół i wchodzimy na most na Pieciówce. Z prawej strony możemy obserwować jej rdzawe wody i porastające jej brzegi zbiorowiska łęgowe.

Przy stojącej tutaj tablicy rozpoczyna się boczne odgałęzienie ścieżki - wąwóz Pieciówki. W tym miejscu istnieje możliwość dokonania kilkusetmetrowego wypadu w głąb wąwozu Pieciówki, w kierunku południowym. Nagrodą za odwagę będą krajobrazy niemal jak z amazońskiej dżungli.

 

 
 

Po lewej stronie brzeg rzeczki porośnięty jest typowym olsem - olszowym lasem bagiennym. Drzewostan tego lasu stanowiąolchy czarne z niewielkądomieszką brzozy omszonej (drzewa te rosną na niewielkich kępach). W warstwie krzewów widać kruszynę, wierzby: łozę i uszatą, porzeczkę czerwoną, a w warstwie runa: turzyce - bagienną i brzegową, sitowie leśne, sit rozpierzchły, skrzyp bagienny, bobrek trójlistkowy, karbieniec pospolity, marek szerokolistny, sadziec konopiasty. Ciekawostką tego miejsca jest obecność derkacza - ptaka wpisanego do Europejskiej Czerwonej Księgi Gatunków Ginących. Idziemy dalej drogą, która pnie się lekko w górę. Dochodzimy do pięknej, starej (około 170 lat), lekko pochylonej sosny. Musimy tutaj skręcić w lewo, w dość słabo widoczną drogę - dojdziemy nią do punktu widokowego skąd roztacza się widok na rozlewiska Pieciówki i porastające ujście olsy.

Z punktu widokowego wracamy z powrotem do drogi. Dochodzimy nią do zabudowań przy Śluzie Tartak3. Przy nich, na skrzyżowaniu dróg leśnych, musimy podjąć decyzję: czy kontynuujemy nasze zwiedzanie, czy też przerywamy. Jeśli mamy ochotę skończyć zwiedzanie, skręcamy w prawo (dojdziemy do Gruszek do przystanku autobusowego). Jeśli zdecydowaliśmy się podążyć dalej - idziemy na skrzyżowaniu prosto. Droga w lewo prowadzi do wsi Rygol4. Mijamy okazałe mrowisko mrówki rudnicy po prawej stronie i około 500 m za zabudowaniami skręcamy w lewo. Idziemy teraz pomiędzy lasem a wspaniałą łąką, na północ, w kierunku Kanału. Znaki wyprowadzają nas na punkt widokowy nad Kanałem Augustowskim. Naszym oczom ukazuje się wspaniały widok na Czarną Hańczę. Jeśli będziemy mieli szczęście, zobaczymy polującą czaplę siwą lub zimorodka. Szczytowe partie skarpy porośnięte są rzadką sosną i zbiorowiskaml muraw kserotermicznych, gdzie królują: rozchodnik ostry, szczotlicha siwa, jastrzębiec kosmaczek, szczaw, połonicznik nagi; rośnie tu również roślina chroniona kocanki piaskowe.

Można usiąść, podziwiać widok i napawać się ciszą.

Idziemy dalej, skarpą wzdłuż Czarnej Hańczy, pod nogami mamy piasek. Dochodzimy do miejsca biwakowego (ognisko, strome zejście do rzeki). Jeśli dobrze się rozejrzymy, zobaczymy ślady obecności bobrów. Dalej wąską ścieżką wchodzimy w las.

Las ten jest borem sosnowym, czasem przybiera charakter boru mieszanego sosnowo-świerkowego. Obserwować możemy przepiękne okazy starodrzewia świerkowego i sosnowego (niestety, część sosen jest spałowana - żywicowana). Po korze widać, że mają więcej niż 150 lat (kora układa się w dość duże, płaskie nieregularne tafelki). Powinniśmy zobaczyć chronione widłaki oraz miejsca żeru dzików (buchtowiska), pokryte czerwonymi owocami krzewy bzu koralowego.

Nasłuchujmy uważnie, może usłyszymy głosy pierwiosnka, zięby, piecuszka, sikorek, świergotka, czy pełzacza leśnego, a może będziemy mieli szczęście i zobaczymy przedstawicieli mniej licznych gatunków: dzięcioła czarnego, myszołowa zwyczajnego, puszczyka. Po około 1,7 km znaki szlaku wyprowadzą nas z lasu, na drogę którą skręcamy w lewo.

Droga, którą idziemy, doprowadza nas na teren bindugi Kudrynki. Tutaj również możemy obserwować roślinność muraw kserotermicznych. Brzeg łagodnie opada ku Czarnej Hańczy. Można usiąść, odpocząć, zamoczyć nogi w chłodnej czystej wodzie. Przechodzimy przez teren bindugi na ukos w prawą stronę. Dalej wchodzimy w las, wygodna droga prowadzi nas do domu operatora Śluzy Kudrynki5.

Schodzimy w dół skręcając w lewo, żeby dostać się do śluzy. Możemy tutaj obejrzeć aleję drzew, która spełnia warunki alei pomnikowej. Rosnące tutaj topole czarne, o obwodzie od 260 do 391 cm nazwane zostały Peregrin, Meriadok, Frodo, Sam i Bilbo, dęby szypułkowe o obwodach 330 i 405 cm nazwaliśmy: Boromir i Troll, lipy drobnolistne o wymiarach 185 - 225 cm: Gimli, Legolas i Galadriela; aleja klonów zwyczajnych o wymiarach 172 - 298 cm nazwana została Lothlorien, jabłoń dzika -164 cm - Gandalf, a grusza pospolita 166 cm - Aragorn. Zwracamy uwagę na wspaniałe okazy porostów (brodaczek i odnożycy jesionowej - porastają one wszystkie drzewa), których obecność świadczy o wysokiej czystości środowiska. A nazwy drzew? Cóż, młodzi przyrodnicy bardzo lubią Tolkiena.

Przy śluzie obserwujemy roślinność szuwarową i wodną z gatunkami opisanymi na tablicy. Na pionowym murze komory śluzy rośnie niewielka paproć - zanokcica murowa. Przy drodze przed i za śluzą możemy znaleźć gatunki chronione z rodziny storczyków: listerę okrągłolistną i kruszczyka szerokolistnego.

Przechodząc drogą za śluzę, skręcając na skrzyżowaniu, przy tablicy "Granica państwa" w prawo i idąc dalej drogą około 500 metrów (uwaga, bezpośrednie sąsiedztwo granicy!), możemy dojść do stanowiska wspaniałych, pomnikowych świerków (po prawej stronie drogi: Ent - 330 cm - zaatakowany przez korniki i wycięty w 1996 roku - i Elf - 300 cm), oraz imponujących wysokością modrzewi (nieco dalej, po lewej stronie, w głębi lasu). Uwaga! Na tym odcinku trasa nie jest oznakowana! Aby pójść dalej właściwą, trasą naszego szlaku musimy cofnąć się do domku operatora śluzy.